Niet Verdelen
Op de avond van de waanzin, naakt en helder,
Heeft de ruimte tussen de dingen de vorm van mijn spreken
De vorm van het spreken van een onbekende,
Van een zwerver die de gordel van zijn keel losmaakt
En die de echo’s van een lasso opvangt.
Tussen bomen en poorten,
Tussen muren en kaken,
Tussen deze grote vogel die trilt
Bij de heuvel die overweldigt,
Heeft de ruimte de vorm van mijn blik.
Mijn ogen zijn nutteloos,
De heerschappij van het stof is voorbij,
Het slot van de weg heeft mijn stijve jas gelegd,
Zij rent meer weg, ik beweeg niet meer,
Alle bruggen zijn doorgesneden, de lucht zal daar niet langer voorbijgaan
Ik kan daar niet meer zien.
De wereld losgemaakt van mijn universum.
En alle hoogtepunten van gevechten,
Wanneer het seizoen van bloed in mijn hoofd vervaagt,
onderscheid ik de dagen van deze helderheid van de mens.
Dat is de mijn. Ik onderscheid de duizeligheid van de vrijheid,
De dood van de dronkaard,
De slaap van de droom,
Ô bespiegelingen over mezelf! ô mijn bloedige bespiegelingen!
Afwezigheden I
De vlakke wellust en het arme mysterie
Dat niet gezien wordt.
Ik ken je, kleur van bomen en steden,
Tussen ons is de transparantie van vorm
Tussen de heldere blikken.
Ze rolt over stenen
Als het water waggelt.
Van een kant van mijn hart van sombere maagden,
Van de andere kant is de zachte hand op de heuvelhelling
De kromming van weinig water veroorzaakt deze val,
Deze mengeling van spiegels.
Licht van precisie, ik knipper niet,
Ik beweeg niet,
Ik spreek
En als ik slaap
Is mijn keel een ring met het teken van spinrag.