Sonnet
Oh, de doden zullen me vinden, lang voordat ik moe word
_ Om naar je te kijken; en me plotseling
In de schaduw en eenzaamheid en slijk
_ Van het laatste land! Daar, geduldig wachtend,
Op een dag, denk ik, denk ik dat er een frisse wind waait,
_ Zie een langzaam licht door de Stygische vloed
En luister naar de dood die om me heen beweegt, onbewust,
_ En beeft. En ik zou moeten weten dat je sterft,
En naar je kijken met een wenkbrauw lachende droom
_ Gaat, licht als altijd, door de lichtloze gastheer,
Rustig overwegen, vertrekken en gooien, en gloeien –
_ Meest individuele en verontrustende geest! –
En draai, en gooi je heerlijke bruine hoofd
Amusant, tussen de oude Dood.
APRIL 1909
Sonnet
Ik zou zeggen dat ik magnifiek van je hield; het is niet waar.
_ Welke lange snelle getijden een door land ingesloten zee beroerden.
Op goden of dwazen is de val zeer riskant – op jou -.
_ Liefde klimt van de aarde naar extases ontrafelen.
Maar – er zijn zwervers in de middelste mist,
_ Die schreeuwen naar schaduwen, grijpen, en kunnen niet zeggen
Als ze al liefhebben, of, minnaar, aan wie:
_ De madam van een oud lied, een dwaas in een vermomming
Of geesten, of hun eigen gezichten in het donker;
_ Voor liefde van de liefde, of eenzaamheid van het hart.
Van plezier behoort noch aan hen, noch aan een paar. Zij twijfelen, en zuchten,
_ En hielden niet van alles. Van deze ben ik.
JANUARI 1910
Succes
Ik denk dat als je van me gehouden zou hebben wanneer ik dat wilde;
_ Als ik op een dag omhoog had gekeken, en je ogen had gezien,
En vond dat mijn zieke gebed godslasterlijk werd ingewilligd,
_ En uw bruine gezicht, het is meewarig en wijs,
Plotseling blozend; goddelijkheid in nieuwe angst
_ Zo ondraaglijk worstelend, en zo beschaamd;
Allerheiligst en ver, als gij nabij gekomen waart,
_ Als de aarde had gezien van de wilde limbo meest majestueuze.
Geschokt, en gevangen, en rillend, voor mijn aanraking –
_ Ik zou zelf je keel hebben doorgesneden, of het zou je hebben bevuild.
Maar deze vreemde goden, die zoveel hebben gegeven,
_ Om jou gezien en gekend te hebben, dit konden ze niet doen.
Een laatste schande bleef mij bespaard, een zwarte wereld is onuitgesproken;
En ik ben alleen; en jij bent niet ontwaakt.
JANUARI 1910