Tag: Paul Éluard

Posted on

Översättning | “Att dö för att inte dö” Capitale de la douleur av Paul Éluard (1926)

À André Breton

Könens jämlikhet

Dina ögon är intäkter från ett godtyckligt land
Där ingen någonsin har vetat vad en blick är
Inte heller visste man ögonens skönhet, stenarnas skönhet,
Vattendropparna, pärlorna i skåpen.

Av stenar nakna och utan skelett, Ô min staty,
Den blinda solen håller upp en spegel för dig
Och om han verkar lyda kvällens krafter
Det är att ditt huvud är stängt, ô fallna staty.

Av min kärlek och av mina vilda knep.
Min stilla önskan är ditt sista stöd
Och jag ger dig utan strid, ô min bild,
Trasig av min svaghet och tagen från mina länkar.

I hjärtat av min kärlek

En vacker fågel visar mig ljuset
Det är i deras ögon, i full vy.
Den sjunger på en mistelboll
Mitt i solen

*

Ögonen på sjungande djur
Och deras sånger av ilska eller av vaga
Har förbjudit mig de gå ut till denna säng
Jag kommer att tillbringa mitt liv där.

Gryningen i länder utan nåd
Ta utseendet på glömskan.
Och att kvinnan somnar, i gryningen,
Huvudet det första, dess fall belyser det.

Konstellationer,
Du kände till formen på hennes huvud
Här blir allt mörkt :
Landskapet är komplett, blod av glädje,
Massorna minskar och flödar i mitt hjärta
Med den sovande.
Och som sålunda vill ta mitt hjärta.

*

Jag har aldrig drömt om en så vacker natt.
Kvinnorna i trädgården letar efter att kyssa mig
Himmelska stöd, de orörliga träden
Kyss väl skuggan som dem stödjer.

En kvinna vid det bleka hjärtat
Ta natten i hennes kläder.
Kärleken har upptäckt natten
På hennes impalpabla bröst.

Hur njutning ta till alla?
Snarare alla radera.
Mannen av alla rörelser,
Av alla uppoffringar och av alla erövringar
sover. Han sover, han sover, han sover.
Han korsar den lilla, osynliga natten med sina suckar.

Det är varken kallt eller varmt.
Hans fånge rymde – för att sova.
Han gick inte bort, han sover.

När han somnade
Alla förvånad,
Han spelade med passion,
Han tittade på,
Han hörde.

Hans sista ord:
”Om det var för att starta om, möter jag dig utan att du söker.”
Han sover, han sover, han sover.
Gryningen har haft vacker sköljning av huvudet.
Han sover.

Att fastna i fällan

Det är en restaurang som alla andra. Ska vi tro att jag inte ser ut som en person? En stor kvinna, på sidan om mig, slår ägg med sina fingrar. En resenär lägger sina kläder på ett bord och håller upp mig. Det är plågat, jag vet ingenting mysterium, jag vet inte samma innebörden av orden : mysterium, jag har aldrig sökt ännu, ingenting hitta, han är fel att insistera.
Åskvädret som ibland kommer ut ur dimman vänder mina ögon och axlar. Utrymmet har då dörrarna och fönstren. Resenären förklarar för mig att jag inte är mer densamma. Mer likadan! Jag plockar upp spillrorna av alla underverk. Det var den stora kvinnan som sa till mig att de är underverkens bråte, dessa bråte. Jag kastar dem till de snabba bäckarna och fåglarnas plan. Havet, det lugna havet är bland dem som himlen i ljuset. Färgerna också, då talar de till mig om färger, jag ser inte mer. Tala till mig om formerna, jag har stor lust att bekymra mig.
Stora kvinna, tala till mig om formerna, eller jag somnar och jag lever det höga livet, händerna tar i huvudet och huvudet i munnen, i munnen mycket nära, inre språk.

Lovers

Hon står på mina ögonlock.
Och hennes hår är i gruvan,
Hon har formen av mina händer,
Hon har färgen på mina ögon,
Hon sjunker in i min skugga
Som en sten på himlen.

Hon har alltid ögonen öppna
Och låter mig inte sova.
Hennes drömmar i stort ljus
Gör att solarna försvinner,
Får mig att skratta, svepa och skratta,
Tala utan att ha något att berätta.

De döva och de blinda

Ska vi vinna havet med klockor
I våra fickor, med ljudet av havet
I havet, eller kommer vi att vara bärare
Av ett vatten som är renare och tystare?

Vattnet skrubbar händerna vässar knivarna.
Krigarna finner sina armar i flödena
Och ljudet av deras träffar är som detta
Stenar krossar skepp i natten.

Det är stormen och åskan. Varför inte av tystnaden
Av floden, för vi har i alla vi det drömda utrymmet
För den mest stora tystnaden och vi andas
Som vinden i de fruktansvärda haven, som vinden

Som kryper långsamt på alla horisonter.

Habitus

Alla mina små vänner är buckliga:
De gillar sin mamma.
Alla mina djur är nödvändiga,
De har fötter av marmor
Och av händer av fönster.
Vinden deformerar,
Det behövs en vana för att mäta,
Överdrivet.
Detta är varför
Jag säger sanningen utan att säga.

I dansen

Ett litet barnsligt bord,
det finns kvinnor vars ögon är som sockerbitar,
det finns allvarliga kvinnor som rörelserna av kärleken som vi inte överraskar
det finns kvinnor med bleka ansikten,
andra är som himlen som håller utkik efter vinden.
Små gyllene bord av dagar av festival,
det finns kvinnor av grönt trä och mörkt
de som gråter,
av mörkt och grönt trä:
de som ler.

Litet bord för lågt eller för högt.
det finns kvinnor som är oljiga
med de lätta skuggorna,
det finns ihåliga klänningar
torra klänningar
klänningar som vid dörren till hennes rum och som kärleken inte tar ut.

Litet bord,
Jag gillar inte borden som jag dansar på,
Jag hade ingen aning.

Lista över poesiöversättningar
(Français, English, Español, Italiano, Deutsch, Nederlands, Svenska)
Anna de Noailles, Francis Jammes, W. B. Yeats, Rupert Brooke, etc.

Posted on

Vertaling | “Sterven om niet te sterven” Hoofdstad van de pijn door Paul Éluard (1926)

À André Breton

De gelijkheid van seksen

Jouw ogen zijn inkomsten van een willekeurig land
Waar niemand ooit heeft geweten wat een blik is
Noch de schoonheid van ogen kende, schoonheid van stenen,
De waterdruppels, de parels in de kasten.

Van stenen naakt en zonder skelet, Ô mijn standbeeld,
De blinde zon houdt je een spiegel voor
En als hij gehoorzaam lijkt aan krachten van de avond
Het is dat je hoofd gesloten is, Ô gevallen standbeeld.

Door mijn liefde en door mijn wilde listen.
Mijn stille verlangen is je laatste steun
En ik breng je zonder strijd, ô mijn beeld,
Gebroken à mijn zwakheid en genomen uit mijn schakels.

In het hart van mijn liefde

Een mooie vogel toont mij het licht
Het is in hun ogen, in het volle zicht.
Het zingt op een maretakbal
In het midden van de zon

*

De ogen van zingende dieren
En hun liederen van woede of van vaagheid
Hebben me verboden naar dit bed te gaan
Daar zal ik mijn leven doorbrengen.

De dageraad in landen zonder genade
Neem het uiterlijk van het vergeten.
En dat de vrouw in slaap valt, in de dageraad,
Het hoofd het eerste, haar val verlicht het.

Sterrenbeelden,
Je kende de vorm van haar hoofd
Hier wordt alles donker:
Het landschap is compleet, bloed van vreugden,
De massa’s verminderen en stromen in mijn hart
Met het slapen.
En dat dus mijn hart wil nemen.

*

Ik heb nooit gedroomd van zo’n mooie nacht.
De vrouwen van de tuin zoeken om mij te kussen
Hemelse steunen, de onbeweeglijke bomen
Kus goed de schaduw die ze ondersteunen.

Een vrouw op het bleke hart
Neem de nacht in haar kleren.
De liefde heeft de nacht ontdekt
Op haar ontastbare borsten.

Hoe plezier nemen om alle?
Eerder alle wissen.
De man van alle bewegingen,
Van alle offers en van alle veroveringen
Slaapt. Hij slaapt, hij slaapt, hij slaapt.
Hij doorkruist de kleine, onzichtbare nacht met zijn zuchten.

Het is koud noch warm.
Zijn gevangene ontsnapte — giet slapend.
Hij is niet overleden, hij slaapt.

Toen hij in slaap viel
Allen verbaasd,
Hij speelde met passie,
Hij keek,
Hij hoorde.

Zijn laatste woord:
“Als het was om opnieuw te beginnen, ontmoet ik je zonder je te zoeken.”
Hij slaapt, hij slaapt, hij slaapt.
De dageraad heeft het hoofd mooi gespoeld.
Hij slaapt.

In de val lopen

Het is een restaurant zoals alle andere. Moeten we geloven dat ik er niet uitzie als een persoon? Een grote vrouw naast me slaat eieren met haar vingers. Een reiziger legt zijn kleren op tafel en houdt me vast. Het is gekweld, ik weet niets mysterie, ik weet niet hetzelfde de betekenis van woorden : mysterie, ik heb nog nooit zoeken, niets vinden, hij is verkeerd om aan te dringen.
Het onweer dat, soms, uit de mist komt draait mijn ogen en schouders. De ruimte heeft dan de deuren en de ramen. De reiziger verklaart me dat ik niet meer dezelfde ben. Meer hetzelfde! Ik raap de brokstukken van alle wonderen op. Het is de grote vrouw die tegen me zei dat ze de brokstukken van wonderen zijn, deze brokstukken. Ik gooi ze naar de snelle beekjes en de vliegtuigen van vogels. De zee, de kalme zee is onder hen als de hemel in het licht. De kleuren ook, dan spreken ze me van kleuren, ik kijk niet meer. Spreek met mij over de vormen, ik heb grootse behoefte om me zorgen te maken.
Grote vrouw, spreek me van de vormen, of ik val in slaap en ik leid het hoge leven, de handen nemen in het hoofd en het hoofd in de mond, in de mond veel dicht, inwendige taal.

Liefdes

Ze staat op mijn oogleden.
En haar haar zit in de mijn,
Ze heeft de vorm van mijn handen,
Ze heeft de kleur van mijn ogen,
Ze zinkt in mijn schaduw
Als een steen op de hemel.

Ze heeft altijd de ogen open
En laat me niet slapen.
Haar dromen in groot licht
Laten de zon verdwijnen,
Maken me aan het lachen, vegen en lachen,
Spreek zonder iets te vertellen te hebben.

Doof en blind

Zullen we de zee winnen met bellen
In onze zakken, met het geluid van de zee
In de zee, of zullen we de dragers zijn
Van een water dat zuiverder en stiller is?

Het water schrobt de handen slijpen de messen.
De krijgers worden gevonden hun armen in de stromen
En het geluid van hun slagen lijkt op deze
Rotsen breken de schepen in de nacht.

Het is de storm en de donder. Waarom niet van de stilte
Van de vloed, want wij hebben in alles de gedroomde ruimte
Voor de meest grote stilte en we ademen
Als de wind van de verschrikkelijke zeeën, als de wind

Die langzaam over alle horizonten kruipt.

Habit

Al mijn vriendjes hebben een deuk:
Ze houden van hun moeder.
Al mijn dieren zijn verplicht,
Ze hebben voeten van marmer
En door handen van raam.
De wind vervormt,
Het heeft een gewoonte nodig om te meten,
Overdreven.
Dit is waarom
Zeg ik de waarheid zonder het te zeggen.

In de dans

Kleine kinderlijke tafel,
zijn er vrouwen met ogen als stukjes suiker,
er zijn serieuze vrouwen als de bewegingen van de liefde die ons niet verbazen
Er zijn vrouwen met bleke gezichten,
van anderen als de hemel naar de wacht voor de wind
Kleine gouden tafel van de dagen van festival,
er zijn vrouwen van groen hout en donker
die huilen,
van donker en groen hout:
die glimlachen.

Kleine tafel te laag of te hoog.
er zijn vrouwen vettig
met de lichte schaduwen,
er zijn holle jurken
droge jurken
jurken die aan de deur van haar kamer hangen en die de liefde niet naar buiten brengt.

Klein tafeltje,
Ik hou niet van de tafels waarop ik dans,
Ik had geen idee.

Lijst met vertalingen van gedichten
(Français, English, Español, Italiano, Deutsch, Nederlands, Svenska)
Anna de Noailles, Francis Jammes, W. B. Yeats, Rupert Brooke, etc.

Posted on

Traduzione | “Morire per non morire” Capitale del dolore de Paul Éluard (1926)

À André Breton

L’uguaglianza dei sessi

I vostri occhi sono entrate di un paese arbitrario
Dove nessuno ha mai saputo cosa sia uno sguardo
Né conosceva la bellezza degli occhi, la bellezza delle pietre,
Le gocce d’acqua, le perle negli armadi.

Di pietre nude e senza scheletro, Ô la mia statua,
Il sole cieco ti fa da specchio
E se sembra obbedire ai poteri della sera
È che la tua testa è chiusa, ô statua caduta.

Dal mio amore e dai miei stratagemmi selvaggi.
Il mio desiderio immobile è il tuo ultimo sostegno
E ti porto senza battaglia, ô la mia immagine,
spezzata dalla mia debolezza e sottratta ai miei legami.

Al cuore del mio amore

Un bell’uccello mi mostra la luce
È negli occhi, in piena vista.
Canta su una palla di vischio
Al centro del sole

*

Gli occhi degli animali che cantano
E i loro canti di rabbia o di vaghezza
Mi hanno proibito di uscire da questo letto
Passerò la mia vita lì.

L’alba nei paesi senza grazia
prende l’aspetto dell’oblio.
E che la donna si addormenta, nell’alba,
La testa la prima, la sua caduta la illumina.

Costellazioni,
Conoscevi la forma della sua testa
Qui, tutto diventa buio:
Il paesaggio è completo, sangue di gioie,
Le masse diminuiscono e scorrono nel mio cuore
Con il sonno.
E che così vuole prendere il mio cuore.

*

Non ho mai sognato una notte così bella.
Le donne del giardino cercano di baciarmi
I sostegni celesti, gli alberi immobili
Baciano bene l’ombra che li sostiene.

Una donna al cuore pallido
Prende la notte nei suoi vestiti.
L’amore ha scoperto la notte
sui suoi seni impalpabili.

Come il piacere prende a tutti?
Piuttosto tutto cancellare.
L’uomo di tutti i movimenti,
Di tutti i sacrifici e di tutte le conquiste
Dorme. Dorme, dorme, dorme.
Attraversa la piccola notte invisibile con i suoi sospiri.

Non fa né freddo né caldo.
Il suo prigioniero è fuggito… dormendo.
Non è morto, dorme.

Quando si è addormentato
Tutti si stupirono,
giocava con passione,
Ha guardato,
ha sentito.

Il suo ultimo discorso:
“Se dovesse ripartire, ti incontrerò senza che tu lo cerchi”.
Dorme, dorme, dorme.
L’alba ha avuto un bel risciacquo della testa.
Dorme.

Per rimanere intrappolati nella trappola

È un ristorante come gli altri. Dobbiamo credere che non assomiglio a una persona? Una donna grande, al mio fianco, batte le uova con le dita. Un viaggiatore stende i suoi vestiti su un tavolo e mi sorregge. È tormentato, non so nulla di mistero, non conosco nemmeno il significato delle parole: mistero, non ho ancora cercato, non ho trovato nulla, ha sbagliato a insistere.
Il temporale che, a volte, esce dalla nebbia mi fa girare gli occhi e le spalle. Lo spazio ha poi le porte e le finestre. Il viaggiatore mi dichiara che non sono più lo stesso. Più uguale! Raccolgo i detriti di tutte le meraviglie. È la grande donna che mi ha detto che sono i detriti delle meraviglie, questi detriti. Li lancio ai ruscelli veloci e agli aerei degli uccelli. Il mare, il mare calmo è tra loro come il cielo nella luce. Anche i colori, allora mi parlano di colori, non guardo più. Parlami delle forme, non ho voglia di preoccuparmi.
Grande donna, parlami delle forme, o mi addormento e conduco la vita alta, le mani prendono la testa e la testa la bocca, la bocca molto vicina, linguaggio interno.

Amanti

Lei è in piedi sulle mie palpebre.
E i suoi capelli sono nella miniera,
Ha la forma delle mie mani,
Ha il colore dei miei occhi,
Affonda nella mia ombra
Come una pietra sul cielo.

Ha sempre gli occhi aperti
E non mi lascia dormire.
I suoi sogni in una luce immensa
Fanno svanire i soli,
Mi fa ridere, spaziare e ridere,
parlare senza avere nulla da dire.

Il sordo e il cieco

Vinceremo il mare con le campane
Nelle nostre tasche, con il rumore del mare
Nel mare, o saremo portatori di un’acqua più pura e silenziosa?
Di un’acqua più pura e silenziosa?

L’acqua sfrega le mani e affila i coltelli.
I guerrieri trovano le loro armi nei flussi
E il rumore dei loro colpi sembra questo
Le rocce spaccano le navi nella notte.

È la tempesta e il tuono. Perché non del silenzio
Del diluvio, perché abbiamo in tutti noi lo spazio sognato
Per il più grande silenzio e respiriamo
Come il vento dei mari terribili, come il vento

Che striscia lentamente su tutti gli orizzonti.

Abitudine

Tutti i miei piccoli amici sono ammaccati:
A loro piace la madre.
Tutti i miei animali sono richiesti,
Hanno piedi di marmo
E da mani di finestra.
Il vento deforma,
Ha bisogno di un’abitudine per misurare,
Eccessivo.
Per questo
Dico la verità senza dire.

Nella danza

Piccolo tavolo infantile,
ci sono donne che hanno gli occhi come pezzi di zucchero,
ci sono donne serie come i movimenti dell’amore che non ci sorprende
ci sono donne dai volti pallidi
di altre come il cielo da guardare per il vento.
Piccola tavola dorata dei giorni di festa,
ci sono donne di legno verde e scuro
quelle che piangono,
di legno scuro e verde:
quelle che sorridono.

Tavolino troppo basso o troppo alto.
ci sono donne unte
con le ombre leggere,
ci sono abiti vuoti
abiti secchi
abiti che stanno alla porta della sua stanza e che l’amore non fa uscire.

Tavolo piccolo,
Non mi piacciono i tavoli su cui ballo,
Non ne avevo idea.

Elenco delle traduzioni di poesie
(Français, English, Español, Italiano, Deutsch, Nederlands, Svenska)
Anna de Noailles, Francis Jammes, W. B. Yeats, Rupert Brooke, etc.