Zangen in de nacht
De zijkant is het spetterende blauwe en groene vuur,
Lichtgevend en vredig Genève deze avond
Slaap in het water van het meer, bewegend en gemorst,
De halve maan arriveert op de hoogte van de berg en blijft
— Flauw van de vochtige en vervagende lucht
Die onthaard op de vermoeide en zwakke stromen valt;
Een schip wacht om te gaan slapen op de rede,
Het hoort een oversteek, dan afnemende werveling.
De voorbijgangers gaan, zingen voor avontuurlijke dapperen,
Hoor het slaperige water kabbelen
In de grote en vlakke nacht, waar wriemelende koetsen
Een gedempt geluid maken van voetstappen en bellen.
Een beetje wind valt op de nabije heuvels
Mier kronkelt nu naar vermoeide bomen,
Het stroomt zachtjes een geur van keuken
Op deuren van hotels open op de dokken.
— En dit is plotseling, vreemde uitbarsting
De schreeuw van violen in de schaduw die zwijgt,
Het is alsof de nacht werd verlicht in scharlaken
En dat alle verlangen van de stad zong…
Door violen, door zingt van Napoli of van Venise,
Muziek van ellende en van verdoving,
Het is alsof de nacht deze crisis heeft
Van lachen, van zuchten, van tranen, vreemd!
Het hart dat in dit ogenblik het meest overstroomt
Als een gebonden gevangene die zo luid ademt,
Dat zijn adem het touw lijkt te verlichten
Tot al het opstandige eruit is;
Oh zingende medianen van wortels naar Italië,
Dat volgt het geluid vliegen en beetje levendig van zilver,
Mooie leden van de melancholie
Tijdens de nachten die het geluk dringender maken,
Laat voor ons hun wulpse muziek schudden,
Terwijl de zware voorkant in de duisternis van onze handen,
We voelen het hart worden gekraakt om het tandvlees.
En het plezier in door het uitrekken van een bovenmenselijke boog.
Breken van verlangen, dromerige zuurgraad,
Verstrengeling van de zenuwen en het sentimentele…
— Vertel ons de verlangens, de spijt, de dappere tijd,
De boot, de kus, het ondankbare vergeten einde.
Zing ijverig, zodat de hete nacht
Be by you’re all moved and swooning at your turns,
Arme geliefden versterken door alle liefde die op de loer ligt,
Wanhopige gevers van de droevige, zoete kus…
Wonderen
Mijn God, ik kan niet zeggen hoe sterk is
Mijn hart van deze ochtend wordt de gouden zon,
Voor alles wat schijnt en schittert buiten.
Moet ik nooit mijn vreugde uitputten
Van dit water schijnt, de deze lucht die mij verdrinken,
Waarvan alles van de tijd in mijn gepoederde ziel!
Zullen ze op een dag komen, in een of ander paradijs,
Deze heuvels waarvoor ik veel heb gedaan en veel heb gezegd,
Breng me de warmte van het parfum van de middag,
Zal mijn naïeve zelf worden beloond
Dat de bomen met hun takken die naar voren stappen
Mij bloemen van zelfgenoegzaamheid presenteren?
Wacht ik op het einde et geduldige onrust
Van harken van de zomer die voorbijgaan in de kiezels
Als de handen die een lang en delicaat werk deden.
Zal ik huizen hebben met roze pannendaken,
Met de hemel rondom, die glijdt en rust
Op de tuinen, op de wegen, op alle dingen…
Zal ik zien, wanneer de gele dag opkomt,
Op de wortels, aan de zijkant van de witte muur van een klooster,
de wagens met de stieren voorbijkomen,
En zal ik een gelukkig dorp zien, met hun menigte
Van de zondagen, flanerend, en kreken die stromen
In de buurt van paddocks beplant met hennep en bieslook;
Zal ik, in en herdruk de geur van de tijd proeven,
Et make me the heart so tender et so ceded,
Dat de vogels van de lucht zullen worden ondergebracht binnen?
Oh kleine, goddelijke, nobele en grootse aarde,
Tempo van spelen, plaats van dagen en van het mysterie,
Sinds het menselijk verlangen in je lest je dorst,
Waarom moet ik, ik heb dit nog niet,
Deze goede kalmering van de lichamen strijden en moe,
En dat altijd mijn hart naar u toe zijn verbrijzeld…
Regen in de zomer
Oh, avond gewassen door regen en sept door wind,
_ _ Oh, avond en maan!
Een uur trekt zich terug en de ander gaat vooruit,
_ _ Mooi iedereen;
De frisse lucht lijkt licht alle vervagen,
van hun zorgen
Die in de zomeravond vele harten bewaken
Die een hart benauwen;
Deze dromen, deze zuchten, in de lucht sentimenteel
Van de schemering,
Zoals ze zich uitstrekken, zoals ze glijden en pijn doen,
Zoals ze cirkelen!
Maar de mooie wolk laat in de duisternis
haar golf stromen
Op het lauwe van de avond, van te veel gewonde liefde,
Oh diepe vrede;
Wat een rust! De stilte en de goede frisheid…
De boom druipt;
Geen geluid in de huizen, gesloten als bloemen,
Niets op de wortel;
En in de met water doordrenkte lucht waar meer niets zit
Van de menselijke ziel
Staat een geur op van klimop en peterselie
Die doorgaat…
De Raad
Ga, wees bang voor het lot:
Dat vanmorgen niet was.
Komt deze avond als de pijl,
In het verlangen dat bijna niet breekt…
De morgen is niet getraceerd:
Je bent niet zeker van het verleden.
Het is aan jou, je kunt het nemen:
Maar, in de duisternis die ten onder zal gaan,
Niets van hasard is hem niet bekend;
Ik voel dat zijn hart naakt is,
Teder, brutaal en stil;
Wees niet bang voor de nacht Vénus,
En zij die getroffen zijn door liefde.
Die komt vrijmoedig, naar zijn dag,
Leidt de sprankelende,
Ah! Veel plezier en tranen.
Eeuwigheid
Mélissa:
Ô Rhodon, onze twee heats in we zijn gemorst,
Alsof we genoten van hun levendige water
Zodat we bijten in de vruchten van lage takken,
Leunend op de perzikboom.
Rhodon:
Al je dagen tot nu toe, de glimlachen en de dansen,
En het plotselinge verdriet, de hoop en de afwijkingen,
Verschenen mijn komst en bereidde de liefde.
Maar de kussen bezitten vele andere schellen.
Mélissa:
Op de wegen door waar mijn ogen je zagen komen,
Een dag volgde ik je, het ooglid gesloten,
Om terug te keren in de schaduw van het denken.
Alle kracht van plezier.
Rhodon:
Het volgende seizoen zal niet mooier zijn.
Kom, laat je huis, je zusters, je verstrooide sets,
Zie, er is niet van jou, van mij, van onze blikken
Die als de spechten in het bos roepen.
Mélissa:
Ik tril, alles vervaagt, er is meer dat wij;
De hemel wiebelt, de ruimte wordt krapper.
Rhodon:
Er is niet meer van jou et van mij op de aarde.
En het kleine universum brengt onze knieën dichterbij.
Mélissa:
Om het mijn lichaam vermoeid van uw beeld
Ik breng de hele dag jouw gepassioneerde herinnering
Gerold als een lint van angst en verlangen
Dat me grijpt en me opjaagt…
Rhodon:
Ah! wat een goddelijke angst in mijn vrijmoedigheid aarzelt!
Mélissa
Mijn hart is als een bos waar goden komen!…
Het lied van Daphnis
Ik weet niet meer dat de lucht zacht is, dat de dag
Glanzend is, het heldere zout, de geurende kaneel,
Mijn ziel in alle dingen stroomt nu
Behalve in de zekerheid van geluk van de liefde
–Wanneer je voor het nemen van een citroen een tak kromt
En stijgt een beetje naar stenen van de weg,
Ik zie niet de gouden vrucht die zo zie ik je hand,
En de kleur van de dag die door je witte been.
Ik weet dat niet bestaan minst waar niet vermengd
Jouw verlangen et de mijn slaafs en hevig,
En ik heb geen dorst van het water als je je mond
Aan de rand van de schoonheid beek vol kiezels rolt.
Ik geloof niet dat aan de tijd, aan de zon, aan de stormen,
Ik geloof niet dat aan de trieste en zoete liefde alleen.
–Het is de dag wanneer je lacht, en de nacht wanneer je ligt,
En de oneindigheid is uitgeput bij het meer van twee gezichten
Wanneer mijn kwelling gretig jouw kwelling nastreeft…
De achtervolging
De harten willen graag goed weten,
Maar de liefde danst tussen de wezens,
Het gaat van de ene naar de andere wachtend
En zoals de wind planten beïnvloedt
Het mengt zoete essenties;
Maar de zielen die afstand nemen
Zijn sneller in hun loop
Dat de lucht, het parfum en de bron
En leren tevergeefs te verkrijgen,
De liefde is noch gelukkig noch teder…
De Planten van Ariane
De wind die de pruimen laat vallen,
_ _ De groene kweeperen,
Die de maan wiegt,
De wind die naar de zee leidt,
De wind die breekt en scheurt,
_ _ De koude wind,
Die komt en die raast
Op mijn hart in wanorde,
Die komt als in de bladeren,
_ _ De heldere wind,
Op mijn hart, et die hij plukt.
Mijn hart et zijn bittere sap.
Ah! dat de storm komt
_ _ Sprong voor sprong.
Die het in mijn hoofd neemt
Mijn pijn die buigt in de ronde.
Ah! Dat het komt en dat het wegtrekt.
_ _ Wegrennen,
Mijn zware hart als een deur
Die opengaat et wappert in de wind.
Welke het bing het ant welke het is een knock-out
_ _ De stukken
Naar de maan, naar de boom, naar beesten,
In de lucht, in de schaduw, in het water,
Waarvoor terugkomen naar mij minder
_ _ Voor altijd,
Door mijn ziel en haar eigen
_ _ Dat ik liefhad…
De inspiratie
Wanneer het brandende verlangen op de bodem van het hart neerdaalt,
De mooie houding wordt geboren en verlengt het bloed.
En wanneer het groene bos aan de rand van de bevende droom,
Het groen dat wordt bewogen dat imiteert en lijkt op hem.
Nauwelijks de angstige verlegenheid afwijzend
Het nauwe gesprek afgewend als de armen;
En, stuiterend zodat de felle bronnen,
De woorden gaan, persen, huilen comme de monden,
Gewapend met spoor, vleugels en dart
De woorden dalen of levendige knipperen als een blik,
Dus, het binden van deze bloemen op het hoogste van de schacht,
Exaltatie rookt en slaat als de tijd,
En dit is dat glimlachen om bekeken te worden
De verlangens in alle plaatsen leiden hun goddelijke voeten.
Hoe meer ruwe liederen, hoe sterker zijn die
Die de levende sensatie met dromen doen;
Alles is helder de denker die zijn kwelling kwelt,
Haar vingers verstrengelend in haar diepe haar,
Terugtrekken verschroeid door menselijke vonken.
Het eerste liefdesverdriet
We lopen in de zomer in het hoge stof
Van witte wegen, randen van gras en zeepkruid.
De dalende sus rafelde over ons heen,
Je zag je haar, je armen en je knieën.
Het enorme parfum van droom en anders-zijn
Was als een rozenstruik die bloeit en zegent.
Ik zuchtte vaak daardoor
Om dat een beetje van mijn ziel in blazen wegging.
De avond vloog weg, de avond zo neigend en zo droevig,
Het was als het einde van alles wat bestaat.
Ik kon zien dat niets van mij jou stoorde,
In mijn huis dit leed en in jouw huis deze vrede!
Ik voelde, ook dat mijn pijn tevergeefs was,
Iets eindigend en weggaand in mijn aderen.
En net als de kinderen garde hun ernst,
sprak ik met jou, met deze wond aan mijn zijde…
-Ik schoof de doornige netwerken opzij terwijl ik ging.
Daarvoor kwamen ze niet om je gezicht te verscheuren,
We gingen, ik zuchtte van de kou de je vingers naakt,
En toen aan het eind de avond werd bezocht
Ik luisterde, zonder iets te zien op de wortel die volgde,
Uw voetstappen trillen in mij en lopen
We kwamen zo terug bij de ruisende tuin,
De vochtigheid vloog, hoorde ik in het voorbijgaan
–Ah ! zoals dat geluid toestaan in mijn geheugen -.
In de bewegende en hete lucht, piepende schommel
En ik keerde terug, dronken van de zomertijd,
zat van alles, het voorbijgaan van de zomer.
Ik, de jongen brutaal en levendig, en jij, de vrouw,
En van breng je de hele dag op mijn ziel…
Lijst met vertalingen van gedichten
(Français, English, Español, Italiano, Deutsch, Nederlands, Svenska)
W. B. Yeats, Rupert Brooke, Anna de Noailles, Léon-Paul Fargue
