Tag: sonnet

Posted on

Översättning | Poems 1908-1911 av Rupert Brooke

Sonnet

Åh, de döda kommer att hitta mig, långt innan jag tröttnar
_ Av att titta på dig; och svänga mig plötsligt
I skuggan och ensamheten och myren
_ Av det sista landet! Där, tålmodigt väntande,

En dag, tror jag, tror jag, blåser en frisk vind,
_ Se ett långsamt ljus genom det stygiska tidvattnet
Och lyssna till döden om mig rör sig, medvetslös,
_ Och darrar. Och jag borde veta att du dör,

Och ser på dig med pannan skrattande dröm
_ Passerar, ljus som alltid, genom den ljuslösa värden,
Tyst överväga, avgå och kasta, och glöd –
_ Det mest individuella och förvirrande spöke! –

Och vänd, och kasta ditt läckra bruna huvud
Amuserande, mellan den gamla Döden.

APRIL 1909

Sonnet

Jag skulle säga att jag älskade dig storslaget, men det är inte sant.
_ Vilka långa snabba tidvatten rörde ett landlockat hav.
På gudar eller dårar faller mycket risk – på dig –
_ Kärlek klättrar från jorden till extasier unravel.
Men – det finns vandrare i den mellersta dimman,
_ Som skriker åt skuggor, klamrar sig fast och inte kan säga
Om de överhuvudtaget älskar, eller, älskare, till vem:
_ En gammal sångs madam, en dåre i förklädnad
Eller spöken, eller sina egna ansikten i mörkret;
_ Av kärlek till kärleken eller av hjärtats ensamhet.
Njutningen tillhör varken dem eller paret. De tvivla och sucka,
_ Och älskade ej allt. Av dessa är jag.

JANUARI 1910

Framgång

Jag tänker på om du skulle ha älskat mig när jag ville;
_ Om jag hade tittat upp en dag och sett dina ögon,
Och funnit min sjuka bön hädisk beviljad,
_ Och ditt bruna ansikte, det är medlidande och klokt,
Plötsligt rodnad; gudomlighet i ny rädsla
_ Så outhärdligt kämpande, och så skamsen;
Heligaste och fjärran, om du hade kommit nära,
_ Om jorden hade sett den vilda limbo mest majestätiska.
Skakad och fångad och darrande för min beröring –
_ Jag skulle själv ha skurit halsen av dig, annars hade du blivit smutsig.
Men dessa märkliga gudar, som har gett så mycket..,
_ För att ha sett och känt dig, detta kunde de inte göra.
En sista skam skonades mig, en svart värld är osagd;
Och jag är ensam; och du har inte vaknat.

JANUARI 1910

Damm

När det vita ljuset i oss är borta.
_ Och så förlorar vi glädjen i världen
För att stelna i mörkret, lämnade ensamma
_ Emitter i vår delade natt;

När ditt ljusa hår fortfarande är i det döda,
_ Och genom korrupta läppar trycker
Fast arbetaren av mitt andetag –
_ När vi var stoft, när vi var stoft! –

Dödens padda, inget oönskat ännu,
_ Fortfarande känslig, fortfarande otillfredsställd,
Vi ska rida i luften, och skina, och fladdra,
_ Around the places when we were dying.

Och dansa som stoft inför solen,
_ And the light of foot, and open,
Skynda från väg till väg, och springa
_ Runt vindens banor.

Och mer och mer, på jorden eller i luften
_ Kommer att gå med all hastighet och kommer att skina, kommer att slakta sista dagarna,
Och som en hemlig pilgrim reser
_ Av det längtande och osynliga sättet,

Pad för att stanna aldrig, ingen pose någonsin
Bara för att, bortom tanke, utom ur sikte,
Ett halmstrå av allt damm är jag,
Jag måste möta en atom som är du.

Sen i en trädgård tystnad av vinden,
Varm i efterglöden av en solnedgång
Älskarna i blommorna kommer att hitta
En rastlös tillväxt söt och konstig

På fred; och, längtar efter det förflutna
_ So high a beauty in the air,
Och sådant ljus, och sådant sökande,
Och en sådan strålande extas där,

De ska inte veta om det är eld eller dagg
Eller ur jorden, eller i höjden
Sång eller flamma eller parfym eller nyans
Eller både och, i ljus, i ljus.

Utanför trädgården, högre, högre…
Men i det ögonblicket kommer de att lära sig
Den överväldigande extasen av vår eld,
Och hjärtan svaga utan passion kommer att brinna

Och blekna i den otroliga glöden,
Till det slutna mörkret ovanför;
Och de kommer att veta – stackars dårar, de kommer att veta! –
_ Ett ögonblick, vad det är att älska.

DECEMBER 1909 – MARS 1910

Lista över poesiöversättningar
(Français, English, Español, Italiano, Deutsch, Nederlands, Svenska)

Posted on

Vertaling | Gedichten 1908-1911 door Rupert Brooke

Sonnet

Oh, de doden zullen me vinden, lang voordat ik moe word
_ Om naar je te kijken; en me plotseling
In de schaduw en eenzaamheid en slijk
_ Van het laatste land! Daar, geduldig wachtend,

Op een dag, denk ik, denk ik dat er een frisse wind waait,
_ Zie een langzaam licht door de Stygische vloed
En luister naar de dood die om me heen beweegt, onbewust,
_ En beeft. En ik zou moeten weten dat je sterft,

En naar je kijken met een wenkbrauw lachende droom
_ Gaat, licht als altijd, door de lichtloze gastheer,
Rustig overwegen, vertrekken en gooien, en gloeien –
_ Meest individuele en verontrustende geest! –

En draai, en gooi je heerlijke bruine hoofd
Amusant, tussen de oude Dood.

APRIL 1909

Sonnet

Ik zou zeggen dat ik magnifiek van je hield; het is niet waar.
_ Welke lange snelle getijden een door land ingesloten zee beroerden.
Op goden of dwazen is de val zeer riskant – op jou -.
_ Liefde klimt van de aarde naar extases ontrafelen.
Maar – er zijn zwervers in de middelste mist,
_ Die schreeuwen naar schaduwen, grijpen, en kunnen niet zeggen
Als ze al liefhebben, of, minnaar, aan wie:
_ De madam van een oud lied, een dwaas in een vermomming
Of geesten, of hun eigen gezichten in het donker;
_ Voor liefde van de liefde, of eenzaamheid van het hart.
Van plezier behoort noch aan hen, noch aan een paar. Zij twijfelen, en zuchten,
_ En hielden niet van alles. Van deze ben ik.

JANUARI 1910

Succes

Ik denk dat als je van me gehouden zou hebben wanneer ik dat wilde;
_ Als ik op een dag omhoog had gekeken, en je ogen had gezien,
En vond dat mijn zieke gebed godslasterlijk werd ingewilligd,
_ En uw bruine gezicht, het is meewarig en wijs,
Plotseling blozend; goddelijkheid in nieuwe angst
_ Zo ondraaglijk worstelend, en zo beschaamd;
Allerheiligst en ver, als gij nabij gekomen waart,
_ Als de aarde had gezien van de wilde limbo meest majestueuze.
Geschokt, en gevangen, en rillend, voor mijn aanraking –
_ Ik zou zelf je keel hebben doorgesneden, of het zou je hebben bevuild.
Maar deze vreemde goden, die zoveel hebben gegeven,
_ Om jou gezien en gekend te hebben, dit konden ze niet doen.
Een laatste schande bleef mij bespaard, een zwarte wereld is onuitgesproken;
En ik ben alleen; en jij bent niet ontwaakt.

JANUARI 1910

Stof

Wanneer het witte licht in ons verdwenen is.
_ En zo verliezen we het plezier van de wereld
Om te verstijven in duisternis, alleen gelaten
_ Straler in onze verdeelde nacht;

Wanneer uw lichte haar nog steeds in de dood is,
_ En door corrupte lippen stuwt
Vast de werkman van mijn adem –
_ Toen we stof waren, toen we stof waren! –

Pad van de dood, nog geen ongewenste,
_ Nog steeds gevoelig, nog steeds onbevredigd,
We zullen de lucht berijden, en schitteren, en fladderen,
_ Rond de plaatsen waar we stierven.

En dansen als stof voor de zon,
_ En het licht van de voet, en open,
Haasten van weg naar weg, en rennen
_ Rond de banen van de wind.

En meer en meer, op aarde of in de lucht
_ Zal gaan met alle snelheid en zal schitteren, zal slachten laatste dagen,
En als een geheime pelgrim reist
_ Door de verlangende en onzichtbare weg,

Pad om nooit te blijven, geen houding ooit
Gewoon om, voorbij het denken, behalve uit het zicht,
Een strohalm van alle stof ben ik,
Ik moet een atoom ontmoeten dat jij bent.

Dan in een tuin waar de wind zwijgt,
Warm in de nagloeiing van een zonsondergang
Zullen de geliefden in de bloemen vinden
Een rusteloze groei zoet en vreemd

Op vrede; en, verlangend naar het verleden
Zoveel schoonheid in de lucht,
En zulk licht, en zulk zoeken,
En zo’n stralende extase daar,

Ze zullen niet weten of het vuur is, of dauw
Of uit de aarde, of in de hoogte
Zingend, of vlam, of parfum, of tint
Of beide, in licht, in licht.

Buiten de tuin, hoger, hoger…
Maar op dat moment zullen ze leren
De overweldigende extase van ons vuur,
En harten zwak zonder passie zullen branden

En verbleken in die ongelooflijke gloed,
Naar de gesloten duisternis boven;
En ze zullen het weten – arme dwazen, ze zullen het weten! –
Een moment, dat het is om lief te hebben.

DECEMBER 1909 – MAART 1910

Lijst met vertalingen van gedichten
(Français, English, Español, Italiano, Deutsch, Nederlands, Svenska)

Posted on

Traduction | Poèmes 1908-1911 de Rupert Brooke

Sonnet

Oh! Le mort sera me trouver, longtemps avant je fatigue
_ De te regarder; et me balances soudainement
Dans l’ombre et solitude et bourbier
_ DE le dernier terrain! Là-bas, attentant patiemment,

Un jour, je pense, je pensera un vent frais souffle,
_ Vois un lumière lente à travers de la marée Stygienne
Et écoute le Mort environ moi remue, inconscient,
_ Et tremblement. Et je devais savoir que tu meurent,

Et te regarder des sourcils-larges et le rêve riant
_ Passe, lumière comme toujours, à travers le hostie sans lumière,
Tranquillement considérer, départ et ballotter, et lueur –
_ Plupart de individus et fantôme déconcertant! –

Et tourne, et jette ta tête délicieuse brune
Amusément, entre le Mort ancien.

AVRIL 1909

Sonnet

Je dirait je t’aimais magnifiquement; ce n’est pas vrai.
_ Quel marées rapides longues remuaient un mer enclavé.
Sur gods ou fous les chutes très risque – sur toi –
_ L’amour grimpe de la terre à les extases se dénouent.
Mais – il y a des vagabonds dans le brume moyenne,
_ Qui crie à des ombres, embrayage, et ne peut pas dire
Si ils aiment du tout, ou, amant, à qui:
_ La madame d’une chanson vieil, une idiote dans un déguisement
Ou fantômes, ou leurs visages propres sur l’obscurité;
_ Pour l’amour de l’Amour, ou de solitude du cœur.
Du plaisir appartient à ni leurs, ni couple. Ils doutent, et soupirent,
_ Et ne aimaient pas de tout. De ceux-ci est moi.

JANVIER 1910

Success

Je pense si tu me aurais aimé quand j’ai voulu;
_ If j’aurais regardé ver le haut un jour, et vu tes yeux,
Et trouvé ma prière malade blasphématoire accordé,
_ Et ta visage brune, c’est plein de pitié et sage,
Débusqué soudainement; la divinité dans nouveau peur
_ Intolérablement tellement luttant, et tellement honteux;
Plupart saint et loin, si tu serais venu tout près,
_ Si la terre aurait vu de la Terre des limbes sauvages les plus majestueux.
Secoué, et piégé, et frissonnant, pour ma touche –
_ Moi-même devrait j’aurais égorgé? ou cela toi salissait.
Mais ces dieux étranges, qui ont donné beaucoup,
_ À t’avoir vu et connu, ceci ils ne pourraient pas faire.
Une dernière honte était m’a épargné, un noir monde est non-dit;
Et je suis seul; et tu ne t’es pas réveillée.

JANUARY 1910

Poussière

Quand le feu blanc dans nous est parti.
_ Et, donc, nous perdons le plaisir du monde
Raidir dans l’obscurité, laissé seul
_ Emitter dans notre nuit divisée;

Quand tes cheveux lestes sont tranquilles dans le mort,
_ Et à travers des lèvres corruptions poussées
A fixée l’ouvrier de ma souffle –
_ Quand nous étions poussière, quand nous étions poussière! –

Pad de mort, pas de indésirable encore,
_ Toujours sensible, toujours insatisfait,
Nous monterons l’air, et brille, et voltige,
_ Autour les lieux quand nous mourions.

Et la danse comme poussière avant le soleil,
_ Et la lumière de pied, et ouverte,
Dépêcher de chemin à chemin, et courir
_ Environs les courses du vent.

Et de plus en plus, sur la terre ou l’air
_ Ira à tout vitesse et luira, abattra derniers jours,
Et comme un pèlerin secret voyage
_ Par la façon désireuse et invisible,

Pad de rester jamais, pas de poser jamais
_ Just’à, au-delà de penser, excepté de vue,
Une paille de tout la poussière, c’est moi,
_ Je dois rencontre un atome qui est toi.

Alors dans quelque jardin faisait taire par le vent,
_ Chaud en la rémanence d’un coucher de soleil
Les amoureux dans les fleurs trouveront
_ Une croissance inquiète douce et étrange

Sur le paix; et, le désir de passé
_ Tellement haut une belle dans l’air,
Et telle lumière, et telle recherche,
_ Et telle extase radiante de-là,

Ils ne sauront pas si c’est le feu, ou la rosée
_ Ou dehors de la terre, ou dan l’apogée
Chantant, ou la flamme, ou le parfum, ou la teinte
_ Ou les deux qui passent, dans lumière, à lumière.

Dehors du jardin, plus haut, plus haut…
_ Mais à ce moment ils deviendront apprendre
La extase bouleversante de notre feu,
_ Et les cœurs faibles sans passion brûleront

Et pâle dans ce lueur incroyable,
_ Jusqu’à l’obscurité fermée au-dessus;
Et ils sauront – imbéciles pauvres, ils sauront! –
_ Une moment, que c’est à aimer.

DECEMBRE 1909 – MARS 1910

Liste des traductions de la poésie
(Français, English, Español, Italiano, Deutsch, Nederlands, Svenska)

Jean-Michel Serres Apfel Café Apfelsaft Cinema Music QR Codes Centre Français 2024.