Aanbieden aan de natuur
De natuur van diep hart op dat het klimaat rustgevend,
Niets zal niet hebben als hoe warm geliefd
Licht van dagen en plezier van dingen
Water gloeiend et de aarde of het leven hebben ontkiemd
Bossen, vijvers en vruchtbare vlakten
Hebben meer invloed op mijn ogen die mensen kijken,
Ik leunde naar de schoonheid van de wereld
En ik vouwde de onze van seizoenen in mijn handen.
Ik bing onze zonnen zodat een kroon
Op mijn vlakke voorhoofd van de trots en van eenvoud
Mijn ogen hebben wat als de rollen van de herfst
En ik weende op de armen van jouw zomers
Ik kom naar je toe zonder angst en voorzichtigheid
Je geeft mijn reden aan het goede en het slechte,
Heb voor alle vreugde en alle kennis
Jouw onstuimige liefde aan trucjes van dier.
Zoals een bloem bloeit of bijen herbergt,
Mijn leven uitgebreid parfums en liederen,
En mijn stille hart is als een mand
Die je aanbiedt klimop et takken leunen.
Dien zo dat golf ou boom weerspiegelen,
Ik kende de verlangens die branden in onze nachten
En die het hart van mens en dier baren
Het mooie ongeduld en de goddelijke wil.
Ik hou je in mijn armen van alle leven, Natuur.
Ah! Heeft het nodig mijn ogen te vullen met schaduw per dag,
En dat ik naar het land ga zonder wind en groen.
Die het licht en de liefde niet bezocht…
De voetafdruk
Ik moest met zo goed zo sterk aan het leven
Van een zo ruw vastpakken en van een zo stevig vasthouden
Die voor de zachtheid van de dag mij verrukt maakt
Het zal mijn verstrengeling verwarmen.
De zee door en door op de slappe wereld
Zal in de verkeerde wortel van haar water waken
De stemming van mijn zachtheid die bitter en zout is
En rolt op de bewegende dagen als een boot.
Ik laat me in de lijn van heuvels
De warmte van mijn ogen die bloei zagen,
Et de cicade bestond met takken van doorn
De schreeuw van mijn verlangen laten trillen.
In het veld van de lente nieuwe groenheid
En dikke zoden aan de rand van de golf
Voelde ik golven en vliegen als vleugels
Schaduwen van mijn handen die veel zijn samengeknepen.
De natuur die mijn vreugde en mijn plaats was
Zal in de lucht mijn hardnekkige passie ademen,
En op de uitputting van het menselijk verdriet
Zal ik de unieke vorm van mijn hart maken.
Éva
Zie, de heuvel is blauw en de schaduw al beweeglijk
Op de witte weg breiden hun dampen zich uit
De deuren van huizen lichten op naar de stad.
– Éva, misschien zonder trots, zonder voorzichtigheid en angst
De zon brandde de hele dag je raam,
Je armen waren nutteloos en je hart was zwaar,
– Hier zijn uur of heerlijke kracht gaan naar wedergeboorte
De maan is gunstig voor de liefde van dromers
Ga in het bladerrijke bos, onder de koelte van takken.
Oh, treurder irriteren en hod van verlangen,
De natuur oneindig en diep leunt
Op ze gaan verenigen en toegeven van plezier.
Zie: het is voor het genot en de zware mislukking
Dat de lucht rooskleurig is en van mist orde.
De lichte geometriden die in stilte dansen
Vliegen zachtjes weg van struiken,
Kijk ; de natuur, voor, augustus, eeuwig,
Die niet worden aangetast door menselijke trots en arbeid,
Fladderen in de nacht en ontvouwen zich als een vleugel
Wanneer het wezen zoekt naar het wezen in de wegen van het geheim.
Il weet niet of zijn wijnstok en zijn appels
Genoeg zijn voor de wensen van de reizigers van de dag,
Het begint en lacht wanneer de kinderen van de mensen
Zich haasten in haar schaduw op seizoenen van liefde.
– Eva, sappen, honing, kracht en harsen
Stromen in de lichte middag voor parfum uw hart,
Geef in goddelijke tekening van de droom die vooruitgang
Er is het uur ou de bloem bocht op de bloem.
Sterren aan de hemel lichten één voor één op,
Bladeren bewegen borstel tegen zachtjes,
Golven van de zee stijgen naar de maan.
Gekreun van de vogels verlicht soms…
– Éva, ga naar je omtrek in het gelukkige seizoen,
Was je hart in hard water van het lot,
Accepteer zonder beven harmonieuze strijd
De bij van verlangen speelt deze avond op de tijm;
Zie, de oneindige wereld kijkt naar je en wenst je,
– Voel je de parfums door je heen kruipen?
Je lichaam is profond deze nacht als de aarde,
Je hart opent zich en werpt zich, en huilt: het is de liefde…
Vloed verdwijnt
Het voorbijgaan van de condensatie vurig van het wezen,
Wanneer parfum, neiging en zwaar als een bloemhoofd,
Het hart waarvan het gerucht van de lucht balanceert en aanraakt
Het vervaagt in pijnlijk en zoet plezier.
Om weg te gaan weken hun handen naar koelte van groen,
Reiken hun ogen naar bloeiende ogen van groene bossen,
Nemen deel aan het oude universele ontwaken,
Met tegelijkertijd je jongheid en leeftijd.
Ga kalm weg met het einde van de dag:
Weggaan door gouden pijlen bij zachte schemering
Voel de zoete ziel en het vredige verval
Naar de diepe grond en de onsterfelijke liefde.
Ga weg om te genieten van haar mysterie
Zijn in gras, graan, warmte en water,
Slaap in de vlakte van groene ringen,
Ga weg om nog dichter bij de grond te zijn…
De geboortestad
Gelukkig wie in haar stad, gastheer van haar maison
Van de vreugdevolle en gebronsde ochtend van het leven
Proef dezelfde plaatsen de terugkeer van de seizoenen
En zie hun ochtenden van een klamme avond gaat verder
Geloof en naïviteit als mooie duiven,
De maan en de zon komen op haar woonplaats,
Et gelijk aan de rozenstruik die toeneemt van knoppen,
Haar zoete leven bloeien lagen van elk uur.
Het gaat, om te binden tussen hen sukkels van het lot,
Combineer de harde takken et de meer vroege benaderingen,
En haar opgeruimde hart is als haar tuin
Vol nieuwe bloemen op kale bast.
Gelukkig zij die de schaduw en de liefde wisten te proeven
Van de levendige stad van hun rijke helling
En die kan, in de lange voortzetting van dagen,
Haar droom kan verfrissen aan de rivier van haar stad…
Het zal deze nacht lang licht zijn
Het zal lang licht deze nacht, de dagen langer te maken.
Het woord van de dag levendig verspreiden en vluchten,
En de bomen in de lucht kunnen niet gezien worden in de nacht
Blijf wakker in de witte avond, en droom…
Macht exquisites, goden evocatieve, parfums,
De kastanjebomen, op de uitgestrekte lucht van goud en van zwaarte,
Verspreiden hun parfums en kunnen
Laat rook door mij uw rijke stoofschotels!
Parfum van bloemen van april, geur van hooimaken
Geur van het eerste vuur in de oude huizen
En zwijmelt naar het fluweel van stijve gordijnen;
Kalmerende smaak die scheidt tot vier,
Parfum dat wegkwijnt naar donkere bindingen,
Verdwenen herinnering aan onze jonge liefde
Die ontwaakt en zucht naar de smaak van haar;
Rook van wijn die ontluikt tot brutale blasfemie,
Zoetheid van de wierookkorrel die je vernedert.
Extract van blauwe iris, stof van sandelhout,
Parfums van de verzachte grond;
Blaas de zeeën geladen met kelp en zout,
Verkwikkende balsems bij vertrouwde parfums,
Theedampen die zingen bij het opgaan naar de balken…
— Ik heb in mijn hart een park waar mijn zieke dwalen,
Van transparante vazen waar de sering vervaagt,
Een scapulier waar de doos met heilige palmen slaapt,
Van flessen gif en onheilige essentie.
Vruchten die heel snel geplukt worden rijpen langzaam
In een hoekje teruggetrokken op strooien matten,
En het subtiele aroma van zijn avortion
Breekt door een onzichtbare inkeping…
— En mijn injectiewacht die wakker wordt in de nacht
Ken een geheime kluis die de geurende mirre,
Waar mijn doloreuze verleden, vervaagt en vermindert,
Is een hoopje as heet weer dat rookt.
— Ik ga om de adem en de vloeibaarheden te drinken
Van geurige rillingen die de wind verspreidt.
En ik maak mijn hart, aan voeten van genoegens,
Een oosterse vaas waar een chip brandt…