À André Breton
De gelijkheid van seksen
Jouw ogen zijn inkomsten van een willekeurig land
Waar niemand ooit heeft geweten wat een blik is
Noch de schoonheid van ogen kende, schoonheid van stenen,
De waterdruppels, de parels in de kasten.
Van stenen naakt en zonder skelet, Ô mijn standbeeld,
De blinde zon houdt je een spiegel voor
En als hij gehoorzaam lijkt aan krachten van de avond
Het is dat je hoofd gesloten is, Ô gevallen standbeeld.
Door mijn liefde en door mijn wilde listen.
Mijn stille verlangen is je laatste steun
En ik breng je zonder strijd, ô mijn beeld,
Gebroken à mijn zwakheid en genomen uit mijn schakels.
In het hart van mijn liefde
Een mooie vogel toont mij het licht
Het is in hun ogen, in het volle zicht.
Het zingt op een maretakbal
In het midden van de zon
*
De ogen van zingende dieren
En hun liederen van woede of van vaagheid
Hebben me verboden naar dit bed te gaan
Daar zal ik mijn leven doorbrengen.
De dageraad in landen zonder genade
Neem het uiterlijk van het vergeten.
En dat de vrouw in slaap valt, in de dageraad,
Het hoofd het eerste, haar val verlicht het.
Sterrenbeelden,
Je kende de vorm van haar hoofd
Hier wordt alles donker:
Het landschap is compleet, bloed van vreugden,
De massa’s verminderen en stromen in mijn hart
Met het slapen.
En dat dus mijn hart wil nemen.
*
Ik heb nooit gedroomd van zo’n mooie nacht.
De vrouwen van de tuin zoeken om mij te kussen
Hemelse steunen, de onbeweeglijke bomen
Kus goed de schaduw die ze ondersteunen.
Een vrouw op het bleke hart
Neem de nacht in haar kleren.
De liefde heeft de nacht ontdekt
Op haar ontastbare borsten.
Hoe plezier nemen om alle?
Eerder alle wissen.
De man van alle bewegingen,
Van alle offers en van alle veroveringen
Slaapt. Hij slaapt, hij slaapt, hij slaapt.
Hij doorkruist de kleine, onzichtbare nacht met zijn zuchten.
Het is koud noch warm.
Zijn gevangene ontsnapte — giet slapend.
Hij is niet overleden, hij slaapt.
Toen hij in slaap viel
Allen verbaasd,
Hij speelde met passie,
Hij keek,
Hij hoorde.
Zijn laatste woord:
“Als het was om opnieuw te beginnen, ontmoet ik je zonder je te zoeken.”
Hij slaapt, hij slaapt, hij slaapt.
De dageraad heeft het hoofd mooi gespoeld.
Hij slaapt.