Aan Eleonora Duse
O schoonheid vol tranen
Waar elke voorbijgaande angst zijn sporen naliet
Ik smeek u om mij deze diepte van genade te schenken:
Die ik kan zien voordat ze verdwijnt,
Geblazen door de poort van onze hoop en angst
In de laatste onverzadigbare omhelzing van de dood
De glorie en droefheid van uw gezicht
Zijn hoop zonder vermogen door alle jaren heen.
Geen bitterheid kleeft aan uw verdriet
In het graf van de donkere woestheid van uw haar
Is er een kracht die altijd opstijgt en wegvliegt;
De stille vermoeidheid van uw mond is geen wanhoop.
Misschien houdt God onder ons, laffe aardse wezens
meer van zijn stilte dan van gebed.
Aan Eleonora Duse
Uw schoonheid leeft in mystieke melodieën,
En al het licht blaast een lied over u.
Uw stem wekt de dromerige luchten die zich verdringen
In onze herinneringen doordrenkt met muziek. Het lied van de sirenen dat in de zee duikt
Wanneer de mensen vergeten zijn te luisteren, drijft het mee
De onderwaterstroom van je stem, zoet en krachtig.
Siciliaanse herders fluiten onder de bomen.
Een eenzame Egyptenaar bespeelt een oude fluit.
Bij zonsopgang groet de Memnon hem.
Aan de Nijl, uitgerekt door woestijnbriesjes.
Muziek vervaagt over je heen, je staat,
En terwijl Orpheus ligt, beeft hij in stilte.