Aan Francis Jourdain
Dromen
Een klein kind
Rond de knikkers.
Een doffe stem
Van een hoge omgeving…
De ogen als zwaar
Van degenen die van je houden
Reflecteren en passeren
Tussen de bomen…
Bij het grote orgel
Van welk station
Maak de golf groot
Door oude vertrekken…
In een oude droom
Naar de verre landen
Van dappere dingen
Zij breken wijzen.
Arbors
Sappen van gebrandschilderd glas flitsen de stilte
Op de prieeltjes naar groene ogen waar Marie glimlacht…
Onder de groene boog door…
Een arm van schommel prikkelt de stilte
Met een uiteinde van gewaad die kijken en die zingen!
Degenen die het is gesproken veroorzaken door oude zondagen
Ter ere van het verleden.
De gloed van zijn handen weerspiegelen de stilte
Die streep
Op de wortel, aan de buitenkant, fietsers die maken
Een geluid de libelle – die punt et die vouw…
Onder de groene boog die bleek wordt, glimlacht ze…
Mijn hart bonst op de deur
In de duisternis…
Ik hou heel verschrikkelijk van het gezegde…
Het passeert in mijn glas,
Zoals de heldere vleugels,
Zijn gebaren, zijn glimlach…