Vertaling | “Allereerst” Liefde De Poëziedoor (1929) Paul Éluard

I

Hard
De behendige liefde stijgt op
Met zulke schitterende vonken
Die op zijn zolder het hoofd
Een prestatie had om iedereen te bekennen.

Hard
Alle klauwen van bloed bedekten
De herinnering aan andere geboorten
Toen omvergeworpen in het licht
De toekomst bedekt door omhelzingen.

Onmogelijk onrecht is een enig wezen in de wereld
De liefde kiest de liefde zonder van gezicht te veranderen.

II

Zijn ogen zijn lichtspelingen
Onder de façade van zijn naaktheid.

Tot een bloem van transparantie
De terugkeer van gedachten
De woorden die dood zijn annulerend.

Ze wist alle beelden
Ze verblindt de liefde en haar verwoeste schaduwen
Ze heeft lief – ze houdt ervan te vergeten.

III

De almachtige vertegenwoordigers van het verlangen
Pasgeboren zware ogen
Om het licht te verwijderen
De boog van je borsten gespannen door blinden
Die zich je handen herinnert
Je dunne haar
Is in de onbewuste stroom van je hoofd
Streelt over de huid

En je mond die zwijgt
Kan het onmogelijke bewijzen.

Lijst met vertalingen van gedichten
(Français, English, Español, Italiano, Deutsch, Nederlands, Svenska)
Anna de Noailles, Léon-Paul Fargue, W. B. Yeats, Rupert Brooke, etc.

Vertaling | “Nieuwe gedichten” Hoofdstad van de pijn door Paul Éluard (1926)

Niet Verdelen

Op de avond van de waanzin, naakt en helder,
Heeft de ruimte tussen de dingen de vorm van mijn spreken
De vorm van het spreken van een onbekende,
Van een zwerver die de gordel van zijn keel losmaakt
En die de echo’s van een lasso opvangt.

Tussen bomen en poorten,
Tussen muren en kaken,
Tussen deze grote vogel die trilt
Bij de heuvel die overweldigt,
Heeft de ruimte de vorm van mijn blik.

Mijn ogen zijn nutteloos,
De heerschappij van het stof is voorbij,
Het slot van de weg heeft mijn stijve jas gelegd,
Zij rent meer weg, ik beweeg niet meer,
Alle bruggen zijn doorgesneden, de lucht zal daar niet langer voorbijgaan
Ik kan daar niet meer zien.
De wereld losgemaakt van mijn universum.
En alle hoogtepunten van gevechten,
Wanneer het seizoen van bloed in mijn hoofd vervaagt,
onderscheid ik de dagen van deze helderheid van de mens.
Dat is de mijn. Ik onderscheid de duizeligheid van de vrijheid,
De dood van de dronkaard,
De slaap van de droom,

Ô bespiegelingen over mezelf! ô mijn bloedige bespiegelingen!

Afwezigheden I

De vlakke wellust en het arme mysterie
Dat niet gezien wordt.

Ik ken je, kleur van bomen en steden,
Tussen ons is de transparantie van vorm
Tussen de heldere blikken.
Ze rolt over stenen
Als het water waggelt.
Van een kant van mijn hart van sombere maagden,
Van de andere kant is de zachte hand op de heuvelhelling
De kromming van weinig water veroorzaakt deze val,
Deze mengeling van spiegels.
Licht van precisie, ik knipper niet,
Ik beweeg niet,
Ik spreek
En als ik slaap
Is mijn keel een ring met het teken van spinrag.

Afwezigheden II

Ik ga naar de takken van schaduwen,
Ik ben op de bodem van schaduwen,
Alleen.

Het medelijden is hoger en weinig goeds blijft daar,
De deugd doet haar boezem pijn
En de gratie werd gevangen in de netten van zijn oogleden.
Ze is mooier dan de figuren van de tribunes,
Ze is zwaarder,
Ze is op de bodem met stenen en schaduwen.
Ik heb haar ontmoet.

Dit is waar de helderheid zijn laatste strijd voert.
Ik slaap zodat ik geen dromen meer hoef te zien.
Wat zullen dan de wapens van mijn triomf zijn?
In mijn grote ogen opent de zon de gewrichten,
Ô tuin van mijn ogen!
Al het fruit is hier om het fruit te vertegenwoordigen.
Van fruit in de nacht.
Een venster van gebladerte
Opent zich plotseling voor mijn gezicht.
Waar ik mijn lippen plaats, natuur zonder draad? Een vrouw is mooier dan de wereld waarin ik leef.
En ik sluit mijn ogen.
Ik ga de armen van de schaduwen in.
Ik ben in de armen van de schaduwen.
En de schaduwen wachten op mij.

Einde der Omstandigheden

Een boeket brandt volledig ongedaan de haan van golven
En alle veren van de ruïne
Straal in de nacht en in de zee van de lucht.
Meer dan horizon, meer dan ceintuur,
De wrakken, voor het eerst, maken de gasten die niet steunen. Alles is verspreid, niets kan zich meer voorstellen.

Badder van Licht naar Schaduw

Middag van de dag. Lichtjes beweeg je en, lichtjes, bewegen zand en zee.
We bewonderen de orde der dingen, de orde van stenen, de orde van helderheid, de orde van uren. Maar deze schaduw die verdween en dit treurige element dat verdween.
De avond, het edele is verdwenen uit de lucht. Hier kruipt alles samen in een vuur dat uitgaat.
De avond. De zee heeft geen glans meer en, net als in de oudheid, zou je in de zee kunnen slapen.

Première du monde – À Pablo Picasso

Gefascineerd door de eenvoudige, stervende gek,
Verbergt het licht zich voor jou, ziet de hemel:
Het sloot je ogen om je droom te raken,
Het sloot je kleren om je ketenen te breken.

_ Voor de wielen vastgebonden
_ Een vrolijke lach, luidkeels.
_ In de verraderlijke netten van gras
_ Verliezen de wortels hun weerspiegeling.

_ Kun je de golven niet opvangen?
_ Waarvan boten amandelen zijn.
_ In je hete en verleidelijke handpalm
_ Of in de krullen van je hoofd?

_ Kun je de sterren niet opvangen?
_ In vieren gedeeld lijk je op hen,
_ In hun vuurnest blijf je
_ En je straling vermenigvuldigt zich.

_ Van de stille dageraad wil een enkele kreet losbarsten,
_ Een wervelende zon stroomt onder de schors
_ Hij zal zich vestigen op je gesloten oogleden
_ Ô zacht, wanneer je slaapt, vermengt de nacht zich met de dag.

(Geen titel)

Op de rode dreiging van een zwaard, terwijl ze haar haar losmaakt dat kussen leidt, dat waakt over de plek waar de kus rust, lacht Elle. Verveling, op haar schouder, viel in slaap. De verveling verveelt zich niet met haar die lacht, de roekeloze, en met een waanzinnige lach, met een lach aan het einde van de dag die zich verspreidt onder alle bruggen van rode zonnen, blauwe manen, verwelkte bloemen van een ontgoocheld boeket. Het is als een grote koets met tarwe en zijn handen die samenkomen en we trekken de taal. De wegen die ze achter zich aan sleept zijn haar huisdieren, en haar majestueuze stappen sluiten hun ogen.

Verborgen

Tuinieren is de passie, prachtig beest van de tuinier. Op de takken, zijn kop bedekt met dunne vogelpoten. Voor een zoon die in de bomen kijkt.

De Tovenaar van Club

Ze speelt alsof niets speelt en ik het alleen maar kan zien. Haar ogen brengen haar terug in mijn dromen. Bijna bewegingloos, naar de ervaring.
En die andere, die ze bij de vleugels van haar oren pakt, behoudt de vorm van hun halo’s. In haar handen worstelt een zwaluw met plat haar zonder hoop. Ze is blind.

Lijst met vertalingen van gedichten
(Français, English, Español, Italiano, Deutsch, Nederlands, Svenska)
Anna de Noailles, Léon-Paul Fargue, W. B. Yeats, Rupert Brooke, etc.

Vertaling | “De kleine ware dingen” Hoofdstad van de pijn door Paul Éluard (1926)

I

Op het huis van de lach
Een vogel lacht in zijn vleugels.
De wereld is zo stil
Dat hij niet meer op zijn plaats is
En zo’n plezier
Dat het hem aan niets ontbreekt.

II

Waarom ben ik zo mooi?

Omdat mijn meester mij wast.

III

Met jouw ogen verander ik als met de manen
En ik word op mijn beurt gedraaid en van loodrecht en van pluim,
Een mysterieus en zwart water dat je omsluit
Of goed in je haar in je lichte overwinning.

IV

Een gekleurde dame, een gekleurde heer,
Eén aan boezem, één aan haar,
Een mond vol passies
En zo zie je rood
Hoe mooier is het voor je knieën.

V

Om de zekere aan het lachen te maken,
Is ze in steen?
Ze stort in.

VI

Het monster van de gelekte lucht als pluimen
Van deze vogel, verschroeid door het vuur van het geweer.
Zijn klacht roert een muur van tranen in de lucht
En de scharen van de ogen snijden de melodie
Die al in het hart van de jager schiet.

VII

De natuur is verstrikt geraakt in de snaren van je leven.
De boom, je schaduw, toont naakt vlees: de lucht.
Hij heeft de stem van zand en de gebaren van wind.
En alles wat je zegt beweegt achter je.

VIII

Ze weigert altijd te begrijpen, te wachten,
Ze lacht om haar angst voor zichzelf te verbergen.
Ze liep altijd op de bogen van de nacht.
En overal waar ze voorbijkwam, liet ze achter
De voetafdruk van de gebroken dingen.

IX

Op deze vervallen lucht, op deze vensters van zoet water,
Welk gezicht zal er komen, resonerende schelp,
Roepend dat de nacht van de liefde de dag raakt.
De mond opent zich, verbindt zich met de gesloten mond.

X

Onbekend, zij was mijn favoriete vorm,
Degene die me de zorgen van het man-zijn ontneemt,
En ik zie haar en ik verloor haar en ik leed
Mijn pijn, als een beetje zon in het koude water.

XI

De mannen die veranderen en lijken
Zijn, de zitting van hun dagen, sluit altijd de ogen
Om de waas van spot te verdrijven
En…

Lijst met vertalingen van gedichten
(Français, English, Español, Italiano, Deutsch, Nederlands, Svenska)
Anna de Noailles, Léon-Paul Fargue, W. B. Yeats, Rupert Brooke, etc.